Multiplexen: SDH

Tegelijk met de standaardisatie van een ISDN heeft de ITU voor het multiplexen van de diverse bitstromen een nieuwe multiplex-techniek geïntroduceerd. Deze wordt Synchronous Digital Hierarchy of kortweg SDH genoemd. Deze techniek heeft een aantal voordelen ten opzichte van de bestaande plesiochrone hierarchy. Deze laatste hierarchy is geheel gebaseerd op 64 kbit/s kanalen en bepaalde meervouden hiervan. Het schakelen gebeurt echter altijd op basis van 64 kbit/s. De belangrijkste voordelen van SDH zijn:

• Het samenvoegen van bitstromen met lage en hoge bitsnelheden is eenvoudig.
• Direkt toegang tot de lagere bitsnelheden zonder eerst de volledige bitstroom te hoeven demultiplexen.
• Betere Operations Administration and Maintanance mogelijkheden.
• Eenvoudig uitbreidbaar naar hogere bitsnelheden.

Het laagste niveau van SDH (STM-1) heeft een transportsnelheid van ongeveer 155 Mbit/s. Dit niveau ligt boven het hoogste niveau van de bestaande plesiochrone hierarchy. Deze heeft namelijk een bitsnelheid van ongeveer 144 Mbit/s. Hierdoor kan SDH zowel naast als in combinatie met de huidige multiplex-technieken worden gebruikt. Verder zijn STM-4 (622 Mbit/s) en STM-16 (2488 Mbit/s) gestandaardiseerd.

Een belangrijk verschil met de huidige plesiochrone techniek is dat de datastromen op byteniveau worden samengevoegd. Voor het samenvoegen van bitstromen wordt gebruik gemaakt van virtuele containers (VC). De bitstroom wordt onderverdeeld in frames die een informatieveld en een header bevatten. De header geeft de bestemming en de inhoud van de informatievelden aan. Dit informatieveld kan op zijn beurt weer worden onderverdeeld in kleinere informatievelden, virtuele containers genoemd. Op zijn beurt kan deze eventueel ook weer worden onderverdeeld. Er kan dus gebruik worden gemaakt van VC's van verschillende grootte. Op deze wijze kunnen alle gewenste datasnelheden worden ondersteunt.
Het gebruik van virtuele containers en het feit dat de lagere bitstromen direkt aanspreekbaar zijn, maakt het voor een terminal mogelijk om een STM-verbinding op een willekeurige snelheid aan te spreken. De terminal bevat een buffer die een virtuele container vult, zodra een lege VC van gewenste grootte langskomt, wordt de volle er voor in de plaats gezet en wordt de bestemming meegegeven. Deze methode staat bekend onder de naam 'drop and insert'.